İş hayatından nefret etmeye başlamam yakındır. Şimdilik nötrüm. Ama ego savaşlarından ve iki arada kalmaktan ciddi anlamda sıkılmaya başladım. Üstelik bu egoların sahipleri aslında 3 kuruş etmeyecek tipler bakınca. Yani hal böyleyken bu kadar egoya sahip olmaları insanı daha da sinirlendiriyor. Gerçi nasıldı o ? Cehalet, mutluluktur. Bu adamlar ki cahil ve bir o kadar mutlular.
Tüm bu kılıç kuşanmış egoların arasında ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Tarzım olmayan insanlara bu tarz benim değil diyemiyorum. Küçük beyinlerinde kurdukları küçük oyunlarla "En iyi benim!" diyebileceklerine inandıkları için çok üzülüyorum. Bu oyunların içine beni de dahil ettikleri için hem onlar adına hem de kendi adıma üzülüyor ve geriliyorum. Ve ben gerilince işler hiç bir zaman daha iyiye gitmez!
Ben de insanım da!
Hoşça kalın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
naber?