Fil

Merhaba

Bugün çok Pazartesi. Ve ben Pazartesi günlerini hiç sevmem. Pazartesi demek, düzene boyun eğmek, yuları boynuna takıp sistemin küçük bir parçası haline gelmek, hatta o sistem içinde eriyip gitmek ve keza tekdüzeleşmek demek. Sadece tatil günleri ortaya çıkarabildiğin benliğini terkedip ciddileşmek ve bir o kadar samimiyetsizleşmek demek. 

Gerçi düşünüldüğünde bu iğrenç durum sadece çalışma günlerine değil tüm hayatımıza nüfus etmiş halde. Sadece bu durum çalışma günlerinde insanın kafasına daha çok dank ediyor. DANK ! Doğala olan uzaklığımız her geçen gün artıyor. Engel olamıyoruz. 

Haftanın 5 günü -ki bazen 6 veya 7 günü de olabiliyor- günde 10 saat bir masa başında oturmak, aynı insanların yüzlerini görüp, aynı makinelerin seslerini işitmek ne kadar doğal mesela? Ofislerde soluduğumuz klima havası mı doğal? Tatil günleri tamamen şartlar tarafından belirlenmiş ortamlarda sosyalleşmeye çalışmak mı doğal? Ya da yılın 362 günü fabrikalarda şişirilmiş tavuklara erişimimiz mi doğal? 5 yaşından 25 hatta 30 yaşına kadar bir okuldan diğerine koşturmak mı doğal?

Bahar depresyonu dışında, doğanın ritmine uygun olarak yaptığımız tek bir şey var mıdır ki şu hayatta?    

Hadi bays.

Working with you is killing me !

30 yaşını aşmış evli barklı çoluklu çocuklu insanların hala birilerine küsüyor olabilmesini aklım hayalim almıyor. Üstelik iş yüzünden. Hayatımın hiçbir döneminde bu kadar sevilmediğimi hissetmemiştim. Hatta şahsıma duyulan kinin kokusunu 4-5 metre öteden bile alabiliyorum artık. 

Annem her zaman der ki -ki annem her zaman doğru söyler- "sana taş atana sen ekmek at". Bendeniz de bugün aynısını yapayım dedim. Aman allahım. Yapmaz olaydım. Kızın çakmağı ateşlemedi. Çakmak uzattım. "ı-ıh" deyip sigarasını ufo'da yaktı. Düşünebiliyor musunuz? UFO. İçimden bir "Vay amk!" geçirdim. Bu nasıl bir gerizekalılıktır?

Sanırım ben düşündüğüm kadar iyi bir insan değilim ki insanlar bana bunu yapıyor.

Ya da ben iyi bir insanım. İnsanlar gerizekalı amk!

Şimdi tekrar aynı görsel gelsin.

Size de aynısı oluyor mu?

Size de aynısı oluyor mu bilmiyorum ama ben bazen kendimi hiç ben gibi hissetmiyorum. Karakter özelliklerimin tam tersinde davranıyorum. Asla yapmam dediğim her şey bi bakıyorum hayatımda rutine binmiş. Ya da beni ben yapan huylarım körelmiş, unutmuşum.

Sanki bambaşka biri doğmuş içimde. Eskisini boğup bir kenara fırlatmış. Ele geçirmiş bedenimi, istediği gibi at koşturuyor şimdi. Ara ara öylesine derinlemesine hissediyorum ki bu duyguyu, korkuyorum. Çünkü bu yeni İpek hiç ben gibi değil.