Merhaba,

Yine İstanbul'dayım. Artık her gidişimde zaman daha da çabuk geçiyor Bursa'da. Dolu dolu 5 gün boyunca evimdeydim. Ne anladım? Hiç. 

Ölüm diye bi'şey varmış sonra. "Grip oldum" diye hastaneye gidip kanserin son evresinde olduğunu öğrenebiliyormuş insan. Ve o günden sadece 4 gün sonra ölebiliyomuş. Yeni anladım. Mesela biz şimdi hayatımıza kaldığımız yerden devam ediyoruz ama artık o yok.  İnsan nasıl inanabilir ki buna? Ama evet biliyorum. Doğarız ve ölürüz. Kabullenmekten başka çıkar yol yok. 

Çok çok çok hastayım. Vize belası olmasaydı buraya adımımı bile atmazdım. Huysuz bir hasta olarak sıcacık yatağımda yatar, annemden ilgi beklerdim. 

Velhasıl, hiç keyfim yok.