All work and no play makes jack a dull boy

Hava o kadar güzel ki yapacak bir şey bulmakta zorlanıyorum. Dışarı çıksam her yer mahşer yeri gibi kalabalık ve terli, evde kalıp film izlesem sıkıcı ve kasvetli. ARAFTAYIM. - sonunda bu kelimeyi bir blog yazımda geçirdiğim için mutluyum- 

Aklıma gelmişken;

İnsanların sorumluluklarından kaçmalarını anlayamıyorum. Sinir oluyorum, deliriyorum. Tamam ben de çalışmayı çok seven, hiçbir şeyden üşenmeyen ya da çok mükemmeliyetçi vs. biri değilim. Aksine sülalesi rahatgillerdenim. Ama en azından sorumluluk sahibi olduğuma inanıyorum. 

Bir işin yapılması gerekiyorsa yaparsın. İsteyerek veya istemeyerek ... Eğer bir topluluğun üyesi isen en azından üzerine düşeni yapman gerekir. Bunu anlamak güç olmasa gerek. İşten kaçmak ya da yapman gerekeni başkasının üzerine yıkmak seni akıllı ya da kurnaz yapmaz. Sorumsuz yapar. Ve bu tip insanlar sdfghjklşixcvbnmöç...

Bu konuda daha çok şey söylemek isterdim ama o maruz kaldığım saçma "bana ne yeaeae" tavırları  gözümün önünde belirdikçe daha çok sinirleniyorum. Bu güneşli ve sıcak gün bu kadar siniri hak etmiyor.