yalancı

yalan söylüyorum bazen.

sadece bir kişiye ama. bana en yakın olması gereken kişiye söylüyorum. sonra, neden diye sorunca kendime yani, demek ki bana en yakın değil bana en uzak diyorum. öyle mi ki gerçekten?

ortaokul yıllarımda çok yalan söylerdim. en gereksiz konularda bile. ergenlik ben de yalancılık yan etkisi yapmıştı sanırım. bilemiyorum şimdi nedenini tam olarak. ama ne zaman bir yalan sıksam ortaya bi şekilde döner dolaşır beni bulurdu. ben de "evet, yalan söyledim" deyip durumu kabullenir, pısıp yerime otururdum tabi. sonra, liseye geçince yani bıraktım bu huyumu. büyüdüm ondan tabi. dedim nasıl olsa ben ne zaman yalan söylesem aslı çıkıyor ortaya. en iyisi işin başından, kendimi kasmadan söyliyeyim olanı biteni. ve hiç kimseye hiç bir konuda yalan söylemedim bir daha. tabi işin cılkını çıkarttığım zamanlarda oluyordu. salak bulduğum herkesin yüzüne "çok salaksın", mal bulduğum herkesin yüzüne " tam bir malsın" diyebiliyordum rahatça. ama son aylarda bir kaç tane yalan söyledim. gerçi yalan söyledim denemez. gerçekleri gizliyorum konuları açmayarak. bunu da tek bir kişiye yapıyorum. ve ne zaman sırrım olan konuda bir şeyler yapsam o kişi telefon ediyor, bana ne kadar güvendiğini falan anlatıyor. ağlayacak gibi oluyorum, nefesim kesiliyor. ama lanet olsun ki "hayır, ben öyle değil böyle yapıyorum senin haberin yok" diyemiyorum. neden diyemediğimi şu an için ben de bilmiyorum. mumum ne zaman sönecek acaba, kim bilir?